José
Benavides, o home a quen Franco quería cortar as mans, o xornalista
con chumbo no sangue
Este pontevedrés de Ponteareas, nado en 1910 e morto o 1 de
agosto de 1985 en Caracas, foi o primeiro secratário de redacción
do importante diario caraqueño El Nacional, cargo que se inaugura
con el, pois non existía no xornalismo venezuelano. Fundador
do diario El Nacional, chegou a Venezuela coma exiliado republicano
dende Franza. Alí, na cidade de Niza desenvolvía o seu
labor coma cónsul da República española.
Este perdedor da guerra chega a París con 30 anos. Ten que
comezar a súa vida asemade que comeza a segunda guerra mundial.
Intachábel cabaleiro tratando de facer unha vida antes e despois
da barbarie.
O seu sino veu da man do xornalismo. O presidente venezuelano xeneral
Eleazar López Contreras funda o xornal Crítica e José
Benavides é contratado para a súa dirección.
A vida deste pontearán está partida en dous. Un antes
e un despois. Mais ise antes e ise despois non ten que ver coas súas
dúas patrias, senón un antes e un despois de Ida Gramcko,
a súa compaña, a poeta que seria a súa compañeira
en El Nacional (e na súa vida). No ano de 1949 nomeada encarregada
de negócios polo presidente Rómulo Gallegos en na embaixada
venezuelana en Moscova.
Xornalista
Benavides se constituíu en parte da historia de El Nacional
e do xornalismo moderno venezuelano, no máis fermoso sentido
da palabra.
Preocupado esteta que con suma dedicación, esmerábase
pola apresentación técnica e atractiva do nacente diario.
Dende alí o seu esforzo e dominio do xornalismo foi recompensado
ao ser nomeado á xefatura de información, dende a que
orientaba a reporteiros e redatores, e máis tarde, á
xefatura de Cables.
Benavides foi tamén fundador da Escola de Xornalismo da Universidad
Central de Venezuela, sendo a súa primeira sede a Casona de
san Francisco. Membro fundador da Asociación Venezolana de
Periodistas, que despois adoptaría o nome de Colegio Nacional
de Periodistas.
Para que naceu José Benavides era unha pergunta reiterativa
dos xornalistas que lle facían entrevistas... ao seu xefe de
redacción, o primeiro que tivo El Nacional.
"Que para que nacín?" Pois José D. Benavides
non naceu para vicerrei da India, nin para campión de ciclismo,
nin para profesional da perrucaria. Tampouco para prócer das
loitas de indepéndencia da América Latina, nin, para
mariñeiro inglés.
As súas orixes en Ponteareas van dende a farmácia do
seu avó, baixo a atención do seu tío e o exercicio
da medicina do seu pai, até La escuadra la mandan los cabos
do seu irmán exiliado en México.
Entón, perguntábanlle os xornalistas venezuelanos, "...vostede...
farmaceuta?". "Tiñamos unha farmácia herdada.
Claro. As reboticas teñen unha grande prestancia literaria.
A nosa non constituía unha excepción. Había,
incluso, xornalistas camuflados. Mais xa aos dez anos, en Santiago
de Compostela, facía unha revista estudantil, romántica
e as máis das veces 'tronitonante'".
Este rapaz que aspiraba a ser mariño, xeneral do exército,
poeta, profeta, filósofo, orador, político... tivo un
"xarampón literario" que o levou ao mundo anecdótico
do xornalismo e o axudou a escribir coa mesma obstinación e
a falla de proveito con que as galiñas rañan o chan.
Matriculou na faculdade de farmacia e de filosofía e letras
da universidade compostelá. José Benavides, o xornalista
que prefería a claridade á profusión, marcha
cara Madrid e alí é correspondente literario de Paris-Soir,
ademais de Mundo Obrero, e a xefatura de redacción de Día
Gráfico de Barcelona.
Sobre os seus ombros descansou a responsabilidade de fundar, crear
e dirixir a Delegación de Estampa y La voz de Madrid, coas
publicacións de Rivadeneyra, As, La Linterna, Gutiérrez,
Pantalla...
A Delegación entre redactores, empregados de oficina para a
recepción de avisos e para a distribución do papel contaba
con cincuenta e dúas persoas. Foi debido ao seu sentido de
organización, ao seu empeño creador o que máis
forza tivo no éxito da súa empresa.
Estampa que vendía en Cataluña cando se abriu a Delegación,
uns 25.000 exemplares, chegou alcanzar unha tiraxe de 80.000. Do mesmo
xeito Ahora acrecentou a súa tiraxe en 68.000 e La Linterna
en 60.000.
Javier Bueno, abraiante xornalista asasinado por Franco, era redactor-xefe
de La Voz de Madrid. Na súa compaña Benavides fundou
a Agrupación Profesional de Periodistas, asociación
máis que de defensa do gremio, representativa do mesmo. Javier
Bueno foi elixido para ocupar a presidéncia do órgano
en Madrid e Benavides en Barcelona. O primeiro que fixo a Agrupación
Profesional de Periodistas foi un censo. Despois estabeleceu unha
escala de soldos mínimos dende o secretario de redacción
en adiante. Obtidos despois de moito rifar os aumentos de soldo coas
empresas editoras, asinouse un contrato indefinido, permanente, coas
empresas, para que non tomasen coma empregado ningún xornalista
que non estivese sindicalizado. Na Agrupación tiñan
unha lista de xornalistas en paro forzoso, ás que recorrían
as empresas cando tiñan unha vacante. A norma de ética
profisional foi un dos principios fundamentais do sindicato. De tal
xeito que non se aceitaba, por unha nota, un artigo ou unha entrevista
pago ningún. Como contrapartida lograron para os xornalistas
unha serie de melloras que antes, no Estado español non existían,
como viaxes gratuítos en tranvías e autobuses. A metade
de prezo nas tarifas telefónicas. Rebaixas nas viaxes feitas
en trens, avións... hoteis.
Benavides tiña no seu maxín transladar o que fora o
Carné Internacional de Xornalista, expedido pola Federación
Internacional de Xornalistas dacordo coa resolución da Sociedade
das Nacións de Xenebra ao ámbito Latinoamericano. O
carné daba dereito a viaxar por toda Europa cun desconto do
53%. O Congreso Latinoamericano de Prensa en Bogotá, en 1946,
contou por parte de Venezuela, con Benavides ao fronte, coa proposta
de realización dos acordos que permitisen esas vantaxes para
os xornalistas.
O xornalismo, aseguraba Benavides, algures é impersoal. Só
nos EEUU e en Franza ten un carácter persoal. Sucedía
que os xornalistas escudábanse no anónimo.
A valentía ou timidez para asinar é o que distingue
ao xornalista do escritor profisional. "Canta gacetilla idiota
non aparece calzada con sinatura? Un xornalista de raza escribe ás
veces follas formidábeis e se pode non as asina. Mais asinan
constantemente parvadas, os asnos de Buridán. Son os mesmos
que mercantilizan co que escriben. Os que producen en serie, facendo
da sinatura unha marca de fábrica. Debe ser por aquilo de que
o nome dos parvos está estampado en algures. Pero o verdadeiro
xornalista, o que afonda no ar que circunda ao próximo, ten
a súa franqueza sempre aberta, inda que pase inadvertida, dacabalo
da humilde egua do lugar común".
Sobrio na escrita, sen adornos inútiles. Aprendeu dos grandes
escritores xornalistas, mestres seus, cando de tres adxectivos só
ficaba vivo un. Daqueles mestres adquiriu o dominio dun estilo, bo
ou malo, pero estilo; e unha serie de normas de conduta que non sempre
seguiu, inda que a súa exactitude representaba para el un dogma.
Afeitos ao relato sucinto, á información esquemática
que o xornal impón e esixe, calquera tento extensivo resúltanos
dunha dificuldade esgotadora. O peor é encontrar a frase, o
pulo necesario para comezar. Tortura indicíbel, sofremento
arrepiante. Arrepíanos pensar que para facer o que chamamos
"reportaxe", é fatalmente imprescindíbel encher
cinco ou seis ou sete follas. Adoecemos dise fluxo extraordinario,
disa capacidade irestricta. Encontrámonos a mil légoas
desa verbosidade abraiante, da superabundancia labial que noutros
constitúe unha especie de manancial inesgotábel. E ante
a máquina, ante ise monstro que desgraciadamente non actúa
por si so, encontrámonos inutilmente estériles, idiotamente
estúpidos.
Mais non é só isto. A conspiración envolve e
compromete outros elementos, outros prexuízos. Coidamos pola
nosa conta e risco, que xa todo está dito e que nada falla
por escribirse. Por iso calquera esforzo, calquera tentativa sería
baleira. Nada serio aportariamos. Para que extraviarnos en divagacións
superfluas? Non fariamos outra cousa que amontoar sobre a humanidade,
cunha desconsideración inxusta cara a humanidade, centos de
follas cheas de prosa barata, cheas de empirismo craso, e quitadas
con dificuldade dun cerebro que protesta e que négase a compracernos.
A misión dos periodistas, repetía arreo Benavides, é
escribir. En escribir curto e longo, e se vostede naceu para iso,
coma eu supoño, paréceme o máis lóxico
e o máis prudente que trate de exercer o seu oficio.
E nesa cidade de Caracas, onde chegou José Benavides. Pequena
e aldeá. O xornalismo daqueles tempos era incapaz de ir, chanzo
a chanzo, subindo para mellorar. Páxinas sen cor. Páxinas
atiborradas sen orde nin concerto. Sen xerarquías ante o feito
noticioso. Auténticos tixolos da escrita. Bloques de cemento.
Aburridos, aburrados...Xornais sen xornalistas. Alimentábanse
dos partes policiais, de dous ou tres sociais, e dalgún que
outro dado. Sen imaxes, sen fotografías. Inspirados coma dicía
Roberto Giusti "na información noticiosa, nos poemas na
primeira plana".
E chegou José Benavides con tantas ganas coma méritos.
E participou na fundación de El Nacional e tamén de
Últimas Noticias.
Henrique Otero Viscarrondo, e o seu fillo Miguel Otero Silva fixeron
realidade a idea da fundación do xornal con xente coma José
Benavides.
A primeira tarefa coa que empezaron os Otero foi xuntar unha equipa,
que segundo Miguel Otero, tivese máis de escritores que de
xornalistas. Un grupo de xoves venezuelanos, foron os primeiros en
comezar a tarefa urxente con persoaxes coma Benavides, Pedro Beroes,
Kotepa Delgado e o tamén galego Silvio Santiago García.
Máis tarde veu un catalán que traducía cables
en La Esfera co nome de José Moradell, que resultaría
ser a alma de El Nacional tempo despois. E asi empezou o novo xornalismo
en Venezuela. Chegaron as máquinas de Nova Iorque.
Abraio da xente ante ista nova xeira do xornalismo. Eliminaron o tedioso
editorial e colocaron unha mancheta. Axilidade na información
e facilidade para a súa lectura serían as chaves para
o novo xornalismo que comezaba a súa andaina.
Ida
Gramcko e o saturnismo
Don José, diagramaba e daba golpes no escritório cheo
de papeis. Rompía e mandaba escreber todo o que estaba mal
escrito. E alí, entre as novas xornalistas, estaba a nova Ida,
que era poeta e escritora. E tremía cada vez que tiña
que pasar os seus escritos diante de Don José. Era a mesma
Ida que convulsionaba a redacción co seu cabelo louro e o seu
aspecto irresistíbel de lánguida beleza soñadora.
Representábase no Teatro Municipal de Caracas a opereta Orquídeas
Azules e Ida facía un pequeno papel, insignificante comentaba,
de pomba mensaxeira. Ao remate da representación foi José
Benavides onde ela e propúxose "voar", xa que ela
era unha "pomba" até Bos Aires a buscar un paraugas
que esquecera.
Procúrelo vostede mesmo, repondeu confusa. José Benavides
dixo, aquela noite ao seu amigo Guillermo del Llano "Eu caso
con esa rapariga". E así, a solteira máis fermosa
de El Nacional, perseguida por todos, pasou polos ollos de José
por meio das súas reportaxes, destrozadas moitas veces polo
próprio José.
1945
Venezuela vivía unha etapa convulsa. O golpe de Estado ao presidente
Isaías Medina Angarita por unha Junta Patriótica Revolucionaria
na que estaba Rómulo Betancourt.
Camiñaba Benavides, coma todos os días, despois da súa
longa xornada en El Nacional, dende o centro até o bairro de
San Bernardino. Era 18 de outubro de 1945. Disparos dende as azoteas
dos edificios. Benavides manda á súa futura muller,
Ida, a buscar o Comunicado da Junta Revolucionaria, atravesando o
centro bélico, que era o centro da cidade. Benavides era a
tranquilidade en persoa. Abstemio, contaban o chiste que ademais de
non beber cervexa...no bebía leite.
Nomeada Ida en 1949 agregada á embaixada venezuelana en Moscova,
aparece a enfermidade do saturnismo. A intoxicación con chumbo
no sangue foille tratada a Benavides en Moscova.
"Príncipe
consorte" ao xeito xudeu
Benavides renunciou á súa carreira coma xornalista,
coma redactor xefe en El Nacional por acompañar a Ida, unha
prometedora poeta de 24 anos, en Moscova. O coche da embaixada quedou
sepultado baixo a neve. A embaixada venezuelana non tiña sede,
e os Benavides-Gramcko tampouco tiñan morada.
Moraron no hotel Metropol que servía, asemade, como sede diplomática,
nun cuarto de mil rublos. Alí coincidiría Benavides
e Ida Gramcko, no mesmo hotel, coa primeira embaixadora do recén
fundado Estado de Israel ante a URSS, Golda Meir.
Golda Meir, escribe nas súas Lembranzas, a imposibilidade do
novo Estado de Israel, no pago do hotel que tamén era a súa
sede diplomática. Golda chamaba a Benavides "príncipe
consorte", el con 39 anos e Ida con 24. Xunto a Stalin, estiveron
presenciando o desfile do Primeiro de Maio. Moito molestaba a Benavides
este alcume posto por Golda.
Dende Moscova escribirá Benavides a súa La Semana en
Moscú, derradeiros exercicios xornalísticos, escritos
en 1949 e publicados en El Nacional semanalmente onde facía
un resumo da actualidade cultural e social da URSS.
Rómulo Gallegos é derrocado, despois de nove meses no
exercicio lexítimo e democrático do poder, por unha
Junta Militar. O matrimonio Benavides-Gramcko volve a Venezuela.
A vida profisional de Benavides redúcese á de crítico
amoroso, mais inflexíbel da obra de Ida:
"O meu marido tivo unha actitude de rexeitamento total e absoluto
desprezo contra a ditadura. Primeiro caín eu (Ida Gramcko).
Leváranme á Seguridad Nacional e Miguel Silvio Sanz
(o interrogador) ensinábame un revólver e axitábao
fronte a min.
Doutora, estas son pistolas roxas? Dicía, acusándome
de comunista. Pero despois caeu el (Benavides). Estivo na cadea en
El Obispo, cando a folga da prensa, pois, el, definitivamente venezuelano,
estivo na resistencia contra a dictadura e colaborou con adecos*,
comunistas e copeyanos*". (*) Membros do partido Acción
Democrática (socialdemócrata) e COPEI (socialcristián).
Despois, en 1958 chega a democracia. Benavides é nomeado comisionado
da presidencia da República da nacente democracia. Traballa
na revista Imagen. Na Revista Nacional de Cultura do Consejo Nacional
de Cultura (CONAC). A lectura, é, neste intre da súa
vida para Benavides, un vicio irresistíbel. Dende os xornais
repasados a cabo e rabo até a literatura latinoamericana, os
clásicos e a obra da súa muller Ida. "El non deixou
de escribrir. Pero coido que a súa obra fun eu mesma."
Era o tempo de tertulias cos intelectuais Mariano Picón Salas,
Vicente Gerbasi, Máteo Manaure, Ángel Rosenblat.
"-O día que morreu Rosenblat, tratei de agachalo. Xa estaba
(Benavides) moi enfermo. Pero el leu o xornal.
-Se o di o xornal Ida.
-É unha equivocación, Benavides. Un malentendido
-Home..., fíxate que unha vez anunciaron, por erro, a morte
de León Felipe".
Non volveu nunca nin a España nin a Galiza. O Caudillo fixera
a seguinte ameaza que sempre lembraba Benavides: "A ise Benavides,
se ven por aquí, mándolle cortar as mans". Nidios,
si, o saúdo de Azaña, as cartas de Negrín.
Os pulmóns esgotados... morría. Na penumbra da sala
chea de libros e discos, Ida líalle os xornais. Quince anos
máis nova que el, Ida, fíxolle compaña até
os derradeiros momentos. Sen a angustia do escéptico arrepiado
pola inminencia da nada, mais tampouco alimentando ilusións
dun paraíso ou un inferno onde, o máis probábel,
non hai xornais.
Escolma
de artígos
La semana de Moscú
El
Nacional, 20 de abril de 1949
José Benavides correspondente
A URSS celebra o cento cincuenta aniversario do nacemento de Alexánder
Pushkin, o poeta universal de lírica fiel e limpa sinxeleza
humana. As etapas da lírica pushkiniana que veu ao mundo un
7 de xuño de 1799 en Moscova, son tres: entre 1812 e 1821;
entre 1821 e 1825 e 1825 a 1837. Comezou a escribir cedo, pero só
se conservan os seus poemas a partires dos trece anos. Dous anos máis
tarde, a súa obra era xa analisada pola crítica máis
severa, e cando cumpriu os vinte o seu nome adquiría dimensión
nacional. No seu denso labor de adolescente hai baladas, elexías,
estrofas filosóficas, himnos á ledicia. Á amizade
e ao amor. Cultivou todos os estilos ao xeito de Osián, Gilbert,
Derzhavin, Zhukovsky e Barinshkov; foi coma un Goethe, un alma aberta
a todos os estilos e a todas as emocións viventes. Consagrouse
aos temas da liberdade ao converterse de adolescente en home, ou sexa,
de 1817 a 1820, cando aspiraba a que o seu nome fose "inscrito
nos cáscollos da autocracia", cando anceiaba a "liberdade
ilustrada" e "abolir a servidume" que reflicte en "A
Liberdade" e en "A Aldea".
Cantou Pushkin o dereito á vida de todos os seres humanos,
combatendo o réxime horríbel da escravitude, a arbitrariedade
feita lei. Falou da servidume e da autocracia como o pode facer un
contemporáneo avanzado, adiantándose ao seu tempo en
cen anos.
Ao cumprir os 21, confinado no Sul, os seus poemas adquiren a plenitude
persoal. Coñeceu daquela a desilusión, o amargor das
deslealdades, a dor dun cariño non comprendido, incluso do
compartido.
É penoso o paso da fráxil concepción do mundo
da primeira xuventude ao rigoroso e imparcial don analítico
dunha ollada xa avizora, crítica e madura. Pushkin maduro,
pode dicirse en plena xuventude, no seu confinamento, á sombra
da súa soidade poboada de voces oprimidas. Xa non foi o adolescente
que nun tranquilo atardecer, á hora da alborada, cantoulle
lene ao raio do sol. Se cadra non brillaba o sol para todos? Non se
conformou co simples feito de gozar e vivir da vida; quixo comprender
onde moraba, entre quen, para que e decatarse de si era correcto ou
non o seu modo de vivir, de pensar e de sentir. E eses problemas os
reverteu na arte: lembranzas pasadas e remordementos de erros cometidos.
Tristura pola separación dos amigos, confesións amorosas
atormentadas, evocacións históricas. Perdoárasme
os soños cimentos? A miña voz para ti, lánguida
e agarimosa" "Canto de Oleg, o profético" "Ovidio"
"Sobrevivín aos meus desexos"... E despois a afouteza
espiritual que non o traizoou nin nas horas máis difíciles.
"Amiga miña, esquecín as pegadas do pasado",
"Terra e mar", "Aos amigos", "O carro da
vida", "O demo", ""A conversa do libreiro
co poeta" ...e tantos poemas que Pushkin co seu sangue preso
máis xa liberado no seu profundo ansia interior. O concepto
de liberdade tomou máis amplas concepcións filosóficas
en "O puñal", "Á filla de Karagueorguy",
"O mar", "O castigo", "Napoleón e
Cantiga Bacanal 19 de outubro de 1825".
A imaxe lacónica, fonda, afirmativa de Pushkin manifestase
en 1825 con "Sinto que a miña alma desenvolveuse: podo
crear". O poeta milagreiro de xenio, responde a toda vibración
en "O Eco", obedece á súa vocación
sen pedir recompensas pola nobre fazaña en "O poeta",
verte a agonía de compaixón polos seus amigos, os decembristas
mártires do seu mesmo ideal. Na profundidade das minas siberianas,
"Que Deus os axude meus amigos", apresenta cadros extraordinarios
da natureza rusa en "O Cáucaso", "A mañá
universal" e as tremendas desgrazas que o desgarran figuran en
"O recordo", "Don inútil, don fortuíto",
reclamando, quero vivir para pensar e sufrir, na súa cualidade
de sobrehumana natureza. Mais toda a forza do seu corazón fulmina
en "O Profeta", zaeríndo, ademais, a preocupación
material os apetitos persoais en "O vulgo" e fronte a incomprensión
dos cortesáns rusos concibe "O xefe", e dedicallo
á súa criada que debeu levar traxe escuro e cofia branca
o delicado poema "Amiga dos meus días austeros".
Os motivos populares, os innumerábeis epigramas contra os "semilords
semimercaderes" que o perseguían reafirman altivos a súa
independencia inquebrantábel por unha arte do pobo, prédica
desinteresada e xenerosa.
Irmán dos decembristas, Pushkin segue a ser hoxe actual, permanente.
"Pushkin é unha manifestación extraordinaria, se
cadra a única manifestación do espírito ruso"
dixo Gogol e Dostoievsky: "É universal, no sentido máis
universal da palabra".
As obras completas de Pushkin acaban de ser reeditadas e luxosas edicións,
e en Saransk, capital de Mordovia, onde Pushkin estivo de camiño
para Oremburg, na procura de materiais para a historia de Pugachev,
a Unión de Escritores e unha editorial da pequena república
editaron os seus poemas e o teatro en lingua mordova.
Pushkin amado polos soviéticos, cuios personaxes figuran nas
fermosas caixas de palla, asomándose xa no sorriso dunha muller,
o aceno dunha man, o tremer dunha póla nun xardín, tratados
cun colorido natural e espontáneo que honra plasticamente o
seu recordo.
Pushkin, o Pushkin amado polos rusos, mestre amigo e poeta percorre
hoxe da man dos konsomois e estudantes os centros de recreo e os colexios.
Pushkin estivera sempre con eles, coma a lembranza dun antigo irmán
que legou o seu exemplo. Pero agora chegou o seu grande día
de festa. E lembráselle sen tristura, con confianza no porvir,
levándolle a flor do riso novo, burbullante e fresco. Pushkin
está nas vidreiras das librarías, asomado en enormes
volumes, en fotografías a catro cores, inclinado sobre unha
folla en branco, coa pluma en ristre e á luz do día
o pensamento. E tamén está, vixiante, nunha vella litografía
que pode verse en calquera tenda de Moscova, solta a súa capa
ao vento, a vestimenta escura, o continente asceta, a cara luminosa,
segura, resolta. Dende isa fotografía a cores brillantes ou
dende esa vella litografía borrosa con tinturas vellas Pushkin
sorrí unha vez máis ao seu pobo.
x x x x x x x x
No koljos Lenin consideraron que despois de arar o fecundo anaco de
terra, sementar e recoller boa colleita, precisan unha libraría.
Dixéronse, cecáis, coma no vello dicir español
que "non só de pan vive o home", e están dispostos
a montar unha libraría rural.
Entre as espigas cheas de gran e os macizos de tulipáns, elevarase
un edificio pulcro e branco cheo de libros, monografías, folletos
e revistas. Os labregos do koljos Lenin deron conta do proxecto, da
súa iniciativa nunha carta publicada na Gaceta Literaria. Vinte
días máis tarde se iniciaron os traballos coa cooperación
dun especialista e un enxeñeiro arquitecto. A libraría
será inaugurada, posibelmente, o dez de xullo, durante unha
festa á que asistirán escritores, poetas e xornalistas.
A idéao do koljos Lenin medrou estabelecendo unha especie de
emulación na rexión para abrir máis de cen librarías
nos outros koljoses servindo de modelo o edificio por eles inaugurado.
De Moscova envían milleiros de libros ao território
de Altai , onde o ano pasado a venda de literatura foi de oito millóns
de rublos. Durante os derradeiros anos, a rexión autónoma
de Altai ampliou moitísimo as súas institucións
culturais, de , de instrucción e médicos. Actualmente
conta con trescentas escolas e acaba de inaugurar unha Faculdade Obreira,
corenta escolas nocturnas, centenares de casa de cultura e novos centros
médicos. Co verán, reanúdanse as construccións
con redobrados bríos e os habitantes do pobo Ongudal e doutras
aldeas veciñas decidiron, valéndose dos seus próprios
meios, contribuír ao labor con decidido esforzo. Os construtores
dos koljoses concluíron un clube rural, unha biblioteca, seis
baños públicos e tres centrais hidroeléctricas.
A literatura, a historia, os libros científicos enchen os campos
e animan cun verdor novo. Calculase que até xaneiro se venderán
sete millóns de libros célebres. O ano pasado (1948)
abriron dezaseis librarías nos distritos e había, nos
koljoses do territorio Altai, mil cincocentas bibliotecas rurais.
Os catro mil koljoses restantes contarán con biblioteca dentro
de pouco.
Agora todos os koljosiáns queren ter coa biblioteca automóbil.
Ás fábricas que constrúen os Moskvich e os Pobeda,
autos de tipo pequeno, elegantes, resistentes, choven os pedidos.
Os koljosiáns de Tashkant mercaron cincocentos vinte deses
autos.
x x x x x x x x
Comezou para os nenos o descanso anual. Polo río Moscova, que
lambe o peito forte da capital, desfilan preciosos barcos carregados
de rumor de risos, de palmadas, de discos que verten cantigas sobre
a impasíbel superficie da auga. Os pioneiros e pioneiras cos
seus panoliños vermellos ao pescozo van na procura do campo
coma dunha feira. Nas marxes, xunto ao frescor das vertentes, érguense
as dáchas, vivendas dos labregos, en cuias cercanías
pasta o gando pintado e rabaños de ovellas lánidas.
De cando en vez, un parrulo traveso chapotea escandalosamente no pequeno
charco que os koljosiáns arranxaron nun recodo familiar e silvestre.
Os pioneiros dende a embarcación saúdan aos demais navegantes
e aos labregos, axitando os seus pañuelos acesos. Os labregos
que removen co sacho a terra das hortas, incorpóranse, enxúganse
parsimoniosamente a suor da fronte, e responden ledos; sentan os máis
vellos á beira do río, poboada de herba verde, e os
de poboada barba, coma a herba, abren sendos libros e se dedican á
lectura durante longo tempo. Vense cordas con roupas de cores tendidas
ao sol e árbores nos que o retoño da flor e do froito
reverberan . As dáchas, construídas de madeiras resistentes,
quentes en inverno e frescas no verán, abren as súas
xanelas ao estío e as labregas robustas, briosas, sas, atan
unha pañoleta á cabeza para protexerse do vento. Porque
o ar sopra, un pouco irascíbel, sobre os cabelos e as pólas
movíbeis e recentes. Aos pioneiros que saúdan e rin
a gargalladas, mordisqueando cereixas, os agradan campamentos de descanso
nos arredores de Moscova, edificios pulidos, campos de esporte, teatros,
cines e toda clase de adestramento. Dous millóns de nenos pasarán
vacacións en setecentos campamentos e máis dun millón
cincocentos mil repousarán durante corenta días en lugares
de tipo sanatorial. Ás dáchas irán preto de trescentos
mil nenos. Miles de millóns de rublos se empregan anualmente
para protexer á nenez na URSS, para promocionar a cinco millóns
de nenos unha pausa nos seus estudos, total e plena, de sol, de ar
e de contente.
x x x x x x x x
Os diplómatas tamén quiseron tomarse o descanso dun
día. O clube norteamericano organizou un pique-nique pola canle
Moscova-Volga, con recalada na paraxe Becawzobaya Roska. Diplomatas
e correspondentes da prensa mundial tomaron parte da excursión.
Volga arriba, nun dos barcos de recreo, con orquestra, que non cesou
de interpretar música rusa e europea. O barco percorreu as
tranquilas augas en tres horas e meia, até a primeira esclusa
da canle que se construíu nun curto tempo, pois os traballos
comezaron en 1933 e o tránsito fluvial quedou definitivamente
estabelecido o 15 de xullo de 1937.
Conta a canle de Moscova-Volga con once diques, once esclusas, cinco
estacións de bombeo. Oito centrais elétricas, dezanove
pontes de camiño de ferro e de estrada. Pola formidábel
vía marítima, que algures, coma na magnífica
estación de embarque de Jinki encora trinta millóns
de metros cúbicos, viaxan millóns de persoas até
o mar Caspio e se transportan fantásticos carregamentos de
toda clase de produtos. Nas súas marxes, elévanse, ademais
das dáchas, grandes pazos de descanso, sanatorios e hoteis.
A mañá esparramábase polos campos, coma unha
pura delicia. Cunha temperatura morna, cun sol intenso, o barco fixo
das súas, merodeando entre os bosques de bidueiros, recollidos
en poético silencio, ou atravesando esclusas ou pintorescos
peiraos. Pasou por diante de numerosos pobiños de aspecto confortábel,
de casas limpas entre fragas, soleadas e risoñas.
Mentres, o barco de recreo dos diplomatas, veloz e cosmopolita, navegaba
Volga arriba entre as ribeiras que se aquedan con placidez de sedas
e a gracia das bañistas núas, nun pequeno borrón
de sombra, perfilouse a arista dunha antiga catedral de catro torres
de cebola e as exclamacións dos excursionistas soaron coma
badaladas. Algo máis preto, unha xove corría perseguindo
un neno e a voz fresca dunha lavandeira, soa baixo o sol, arroxaba
á corrente escumas e cantares. A orquestra "atacou"
nese intre Ollos negros, unha cantiga tan popular en Venezuela, que
para moitos venezuelanos acaso constitúa a única imaxe
rusa concreta. Ollos negros, porén, é unha das mil cantigas
que compoñen o inesgotábel repertorio diste país,
ao que se unen timbres e pronuncias das dezaseis repúblicas
diseminadas polo inmenso territorio cos seus diferentes caracteres.
Os excursionistas bailaron, brindaron, asomáronse ás
xanelas do barco para contemplar panoramas espléndidos. Os
traxes esportivos estoupaban de cor fronte ás flores recen
nadas e campestres. Alguén se colocou un gorro de pel ruso
de tons vivísimas. Cruzábanse botes de remos, conducidos
por raparigas risoñas, diebushkas de ollos claros e cabelos
soltos.
Cando o barco arribou ao seu destino, diplomatas e xornalistas saltaron
ao peirao de madeira rústica, cara unha paraxe case pastoril
sombreada polas copas dos piñeiros centenarios cuias minúsculas
piñas esvararon durante anos, coma rizadas virutas, ao húmido
chan. Os nenos, fillos dos embaixadores, dos ministros, dos encargados
de negocios ou dos agregados militares lanzáronse á
auga, e os maiores non tardaron en seguir o seu exemplo. Despois tenderon
mantelos e servilletas sobre a herba. Un grupo xogou un reñido
partido de baloncesto, outro se dedicou a facer de tarzáns,
e os máis de tritóns, chapoteando na auga até
o vermello desfollamento do solpor. Volveron a Moscova cando a noite
andaba xa polos tellados.
Comentan os diarios con luxo de detalles, o regreso da Antártica
da flotilla Slava facéndoselle entrega no porto de Odesa da
bandeira e un Primeiro Prémio doado polo Consello de Ministros.
É o terceiro viaxe da flotilla polos mares bravíos de
loita, de forza e de morte, nos que o vento xeado non acouga nunca.
Durante tres anos a flotilla preparou expertos especialistas en arpoar,
e aos novos, moitos dos cales o facían por vez primeira, arpoaron
e "cobraron" nada menos que mil baleas. Peito a peito para
loitar contra o mar rudo, os mariños musculosos, cetrinos,
tercos, disputáronlle ao mar os cetáceos xigantes e
volveron, fruncindo o ceno e coa suor salgada. Mostran nas fotos as
súas pernas núas, até as inguas, fortes e macizas
coma labradas polo esforzo, o vento glacial e o sol.
O mestre arpoeiro Afanasi Purgien matou el so cento cincuenta baleas,
mais na súa habilidade non lle foron á zaga Grigori
Panov, Alexei Zolotov, G. Ovsiannikov e N. Gnillak.
Hai que imaxinalos co aletar dos seus peitos, o berro animoso, a palabra
que alenta e da valor para consumar empresa de tanto risco.
Os máis velos son pescadores pola forza, pescadores auténticos,
sen mestura de traficantes nin industriais, pescadores nados para
vencer nesa loita pavorosa contra as ondas rebeldes, contra os cetáceos
terríbeis, verdadeiros pigmeos contra o maior de todos os animais
que chega a medrar até os trinta metros de lonxitude. Mais
"todos xuntos" formaron unha mesma vontade para oporse ao
mar furiosos e á besta implacábel.
A flotilla percorreu a rota que hai 103 anos, por vez primeira na
historia, fixeran os navegantes rusos F. Bellingshausen e M. Lazariev.
A
Homenaxe a Pushkin en Moscova
El Nacional, domingo 3 de xullo de 1949
José Benavides correspondente
Polas frondosas avenidas do parque Gorki, á beira das súas
lagoas e da canle do río, e polos empinados sendeiros, a palabra
de Pushkin domeña lozana e aberta. Milleiros de raparigas e
rapaces, dirixidos por unha magnifica parella de baile, inician os
gráciles movementos dunha danza que figura nun poema pushkiano,
e no recodo dun camiño, persoas de todas as idades se congregan
ante un diretor de orquestra que acaba de colgar un cartaz con estrofas
do poeta. Moitos poemas de Pushkin teñen música e o
diretor inicia a cantiga con melodioso acento. O público segue
a súa voz con entusiasmo, brío aceso que alumea os ollos
e as conciencias.
Un enorme retrato de Pushkin pende entre a enramada: ao seu carón,
dúas datas: 1799 e 1949, a do seu nacemento e a actual. Como
dicía noutra crónica anterior, hai cento cincuenta anos,
nun luminoso día de xuño, Alexander Pushkin veu ao mundo
cunha mensaxe para o seu pobo. En Moscova, en Leningrado, en Stalingrado,
en Tblisi, en todas as cidades e pobos da Unión Soviética,
recórdaselle con memoria cálida e vixente. E agora,
ao cumprirse ise lapso, nunca baleiro de admiración e respecto,
todos os parques de Moscova, ilumínanse co seu nome, e toman
ar de festa, coma se lanzaran ao vento as campás dos risos
xuvenís e frescos.
Polos camiños soleados das prazas de Moscova pasean raparigas
risoñas, repetindo as frases dun coñecido poema, e sobre
a herba deitaron estudantes con libros abertos en cuias capas pódese
ler: "Obras completas de Pushkin". Once millóns de
exemplares desas obras, ricamente apresentadas, foron reeditadas co
gallo do aniversario. Despois da revolución, os libros de Pushkin,
editáronse seiscentas cincuenta e dúas veces, cunha
tiraxe total de trinta e oito millóns, setenta e oito mil exemplares.
Apareceron en setenta e seis linguas, das cales vintecinco corresponden
a repúblicas autónomas soviéticas que teñen
escrita sómente a partires do bolchevismo.
Entre as páxinas dos cadernos escolares, reverberan as tarxetas
postais editadas para o cento cincuenta aniversario, nas que asoman
os lugares que o poeta percorreu dende a súa xuventude: os
petos dos traxes dos nenos avultan con chocolates, cuias envolturas
están adornadas con retratos do xenial poeta.
Os xornais dedican diariamente páxinas enteiras á lembranza
de Pushkin. A Gaceta Literária brindou á conmemoración
un extenso especial. Reuníronse os escritores no Gran Teatro
para celebrar para celebrar un acto á súa memoria. Ao
fondo do cenario víase un enorme medallón coa cabeza
de Pushkin, e en primeiro plan, un xardín improvisado, os asistentes:
S. Vavilov, presidente da Académia de Ciéncias de la
URSS; os escritores A. Fadieev, L. Leonov, N. Tijonov, K. Simonov,
B.Gorbatov, T. Jiennikov, Secretario Xeral da Unión de Compositores,
A. Guerasimov, presidente da Academia de Belas Artes e outros.
Entre os convidados de honra, Pablo Neruda, que pasará unhas
semanas na Unión Soviética, e a que foron a receber
ao aeródromo E. Ehremburg, Kozhevnikov e o Vice-presidente
de Voks, o cantante de cor norteamericano Paúl Robertson, co
seu fillo, os escritores, homes de ciencia e artistas D. Polianov,
búlgaro, Jam Drda e L. Novomeski, checoslovacos; Kruchkosvski,
polonés; Shandor, húngaro; Stanku, rómeno, Andersen
Nexe, dinamarqués, Laksness, islandés; Haherup, noruegués,
Lindsei, inglés, Emi Siao, chinés; Sinervo, finés;
Didjnaeretti, italiano, Dris, holandés; Surun, mogol e Becher,
alemán.
Fadieev, presidente do Comité Organizador, abriu o acto, concedendo
a palabra a Constantin Simonov, que pronunciou o discurso de orde.
Despois falaron o académico Palladin e outros intelectuais.
O célebre novelista dinamarqués Andersen Nexe, ancián
de máis de oitenta anos, cunha fermosa cabeza romántica,
apoiado nun bastón, achegouse aos candís ao grande poeta,
sendo, inmediatamente traducido ao ruso polo seu intérprete;
o chinés Emi Siao, expresouse nun ruso limpo e correcto. Léronse
as adesións do escritor indio Mulk Radg Anandu e do escritor
xaponés Korijito Kurajara, que enviou este telegrama: "Agradezo
sinceramente o seu amábel convite para asistir ás festividades
que se celebran en Moscova para o cento cincuenta aniversario do xenial
poeta ruso A. Pushkin. Tiña a esperanza de asistir a esa demostración
da cultura socialista e sentíame ledo de ser o primeiro xaponés
que despois da guerra tiña a posibilidade de ver cos seus próprios
ollos os resultados da grande construcción socialista da URSS.
Decidido a partir fixen unha solicitude ao Estado Maior do xeneral
MacArthur. A pesares dos meus esforzos e das numerosas xestións
das organizacións democráticas xaponesas, non se me
concedeu a autorización. Por iso, con profundo pesar, véxome
impedido de participar nas festividades de Moscova. Fico no Xapón,
mais o m eu espírito está con vostedes, desexándolles
grandes éxitos".
Bernard Shaw, convidado polo embaixador da URSS na Grande Bretaña
mandou a seguinte carta: Fáiseme un grande honor, e estou moi
agradecido polo convite que no nome do Comité Organizador dos
días de Pushkin, foime entregada pola vosa excelencia, e lamento
moito que os meus anos -93- impidan.me repetir a miña visita
de 1931 a Moscova, a cal conservase na miña memoria coma un
dos máis prezados recordos. Dende entón a URSS interésame
máis que calquera Estado outro Estado no mundo, incluído
o meu próprio país.
Rematada a lectura, renovouse a homenaxe con deliciosas romanzas con
letra de Pushkin, recitais, un anaco da ópera Eugen Oneguin
, poema de Pushkin e unha parte do admirábel ballet O xinete
de bronce. A velada, se cadra excesiva nos seus números e discursos,
durou cinco horas e meia.
Pero para dar unha idea xusta do que significan estes grandiosos festivais
aos que asisten tantos intelectuais estranxeiros, non basta ler unhas
rápidas cuartillas ou homenaxear aos innumerábeis programas
dos teatros nos que se montan poemas de Pushkin: a opera Boris Godunov
, con música de Mussorski e Rimsk-Korsakov; a ópera
Eugen Oneguin, a ópera do poema Demo, a de Serea ou Rusalka
ou o marabilloso ballet A fonte de Bajehisarai, ou o ballet e ópera
A señorita labrega; nin basta adentrarse tampouco polos verdores
máxicos do conto para nenos O conto do tsar Saltán,
que se representa dun xeito fiel nin en outras obras pushkiniás,
que o público de Moscova aplaude diariamente. Habería
que mirar O xinete de bronce, que se estreará pronto, e que
no festival do Bolshoi Teather se deu coñecer axiña
unha das súas mellores esceas. Un so bailarín, entre
grupos de persoas desesperadas que corren en angustiosos movementos,
salta a un pedestal de pedra. De súpeto a tempestade estoupa
na escena e o mar enfurecido, penetra polas rúas arrastrando
seres e vivendas.
Coa mesma forza, inda que noutro estilo, dun ruso arcaico e cheirento
a lenda de Boris Godunov, ópera impoñente aflora nun
derrame suntuoso de atmosferas históricas e resplandecentes.
No primeiro cadro aparecen as catro catedrais, con cúpulas
de bulbos dourados, do Kremlin e entre elas, despois dun desfile con
dalmáticas de ouro, rubís e perolas, asoma a figura
impresionante de Boris Godunov, rodeado de estandartes de brocado,
iconas e emblemas. O vigor da presentación reside en que cada
moble, cada obxecto, dende a icona coroada de púas inzadas
até a tea heráldica acesa e cruxínte, dende a
coroa de Boris Godunov, milagreira de filigrana, até o seu
trono maxestoso e severo, son auténticos.
Todas estas cousas incríbeis, que semellan soñadas pola
mente dun poeta imaxinativo e ardente foron gardadas relixiosamente
co seu po de séculos e a súa patina envolvente.. Os
traxes de Godunov, do xove príncipe, da tsarina, prateada en
sedas lixeiras dos ministros intrigantes ou fieis, reverberan na súa
lexitimidade cada esmeralda que incendia os encaixes dos puños
e golas ou o veludo das chaquetas, cada fibela de ouro, prata ou esmalte
e pedras preciosas das enormes botas, están presentes no desenvolvemento
humano e real dos sucesos, o baixo da obra, un ancián de barbas
peiteadas polo vento, ten unha voz profética.
Serea ou Rusalka, máis lizgueira no seu sentido, lene e incandescente,
é a historia dunha namorada sobre a terra e no fundo do mar.
A auga simúlase admirabelmente, coma sempre no teatro ruso,
por meio duns velos case invisíbeis, trémulos, sombreados
de pedriñas e pecas. Mais unha das creacións teatrais
máis portentosas dos poemas de Pushkin é A fonte de
Bajehisarai, ballet que encarna o enrarecido ambiente do conto oriental.
O sultán, namorado dunha rapariga branca, de louras guedellas
e túnica transparente, asalta o castelo da rapaza na súa
noite de vodas, e ráptaa, matando ao seu amante. No harén
prodúcese a danza fantástica da xove alleada entre coxíns
multicores que nada teñen en común co seu espírito
e estraños pasadizos nos que rin mulleres agachadas por velos
da cor do xade. A favorita do sultán, de súpeto suplantada,
entras as agachadas na cámara da xove e crávalle un
puñal nas costas. Reclinada contra un imenso Pilar, a extraordinaria
bailarina Ulanova, no papel da xove branca, descende engorde, moribunda,
nun aceno patético, apoteótico, inefábel.
Para montar unha ópera ou un ballet no Grande Teatro se requiren
perto de mil persoas, incluídos os artistas.
La
semana en Moscova
El
Nacional, Caracas, 30 de xuño de 1949
José Benavides correspondente
A estatua de Pushkin converteuse nestes días nun lugar de peregrinación
popular. Dende moi cedo, milleiros de raparigas e mozas acúden
a contemplar a efixie do poeta e a depositar flores. Non se sabe quen
levou o primeiro ramo de violetas ou de margaridas, pero xa ao iniciarse
a homenaxe na Praza Pushkin - que coma unha man aberta con catro índices
-coroada pola estatua, víanse ramilletes aos pés do
poeta. Nos ramos e coroas hai cartas de escolares e estudantes e obreiros
dirixidas a Pushkin, igual que si vivira. Nunha lemos: "Con estas
flores queremos expresarte o noso verdadeiro agarimo, poeta incomparábel".
Outras son máis íntimas, familiares, lacónicas:
"A Alexander Pushkin no día do seu aniversário".
- - x x x - -
Pablo Neruda en unión da súa muller, pasará unhas
semanas na URSS. Asisitiu na Sala das Colunas, a un acto dedicado
a Pushkin, organizado pola Académia de Ciéncias; falou
pola radio para América e nos xornais se publicou unha salutación
poética a Pushkin titulada "A montaña de diamante".
Hai uns dias partiu coa súa muller cara Leningrado para contemplar
as súas noites brancas.
- - x x x - -
No barco sanatorio "Comuna de Gorki" emprendeu o seu segundo
percorrido polo Volga, saíndo da estación fluvial
de Jimki en Moscova. Este sanatorio flotante pertence ao Sindicato
dos Traballadores do Transporte Fluvial e realiza viaxes Moscova-Astrakán
durante o verán.
- - x x x - -
O cantante norteamericano Paul Robeson deu o seu primeiro concerto
na Sala Chaikovski. Tal cantidade de persoas acudiron a escotalo
que tiveron que pór altofalantes na rúa para que a
multitude que non pudo entrar, pudera oirlle as súas cancións
inglesas, rusas, españolas e chinesas. Uns días máis
tarde, o concerto de Roberson foi ao ar libre, no Parque de Cultura,
ante dez mil persoas.
-
- x x x - -
Abriuse un concurso para a creación da mellor garabata, organizado
polos ministérios de Comercio e Indústria Lixeira.
Os modelos serán examinados polos Almacens Centrais que nomearán
un Comité Especial encargado da selección e de evitar
que ninguén poda irse ou saírse polo corbatín.
No concurso, libre para todo o que desexe mandar un proxecto de
breve lazo ou nó, tomarán parte empresas deèndentes
do ministério de Indústria Lixeira e de as repúblicas
da Unión Soviética, da indústria local e das
cooperativas de inválidos. Establecéronse dez prémios,
dous dos cales, de sete mil rublos para garavatas de tira e cinco
prémios para garavatas de lazo.
- - x x x - -
No parque da Casa do Exécito abriuse unha exposición
canina, especialmente de perros de caza, entre los que figuraban
preciosos ejemplaress con pintas negras e San Bernardos. A mesma
exposición dedicou unha exposición a animais cazados
e disecados: armiños, esquíos, raposas e outras peles
apreciadas, así coma trinta tipos de armas de caza, producción
dos armeiros de Tula. Nun pavillón moi ben acndicionado se
exibiron peles suntuosas, cibelinas, petit gris, tigre, osos brancos
e pardos, raposos azuis e brancos, etc.
Inda que a zona de Moscova está moi poboada, produce anualmente
peles por valor de dous milóns de rublos e milleiros de quintais
de peles de caza. A fauna da rexión se distingue pla súa
diversidade. Nos bosques das proximidades da capital hai, especialmente
xabaríns e castores.
-
- x x x - -
Continúa incrementándose a arboricultura en Moscova
e os seus arredores. Mentres as estepas da URSS se converten en
bosques espesos, das costas do mar Negro chegaron aos invernadoiros
do parque Sokolniki de Moscova, unha partida de plantas subtropicais,
palmeiras de varias clases, loureiros, tuias, arbustos con toros,
tortuosos e grises ou de follas estreitas, lanceoladas, branqueciñas;
arbustiños de flores axilares, pequenas, brancas por fóra
e amarelas por dentro, e outras de froitos drupáceos, ovoides
e de cor amarelo-roxizo.
O invernadoiro proporciona plantas e arbustos ás escolas,
clubes e institucións que as solicitan, e parte de elas se
destinan a adornas os paseos e xardíns da capital.
A reforestación faise, asemade, ás marxes da canle
Moscova-Volga, que sobrepasa en corenta e sete quilómetros
á canle de Panamá.
O río que rega Moscova, inda que ten moita vexetación,
para reforestalo pártese dun principio de que a árbore
ocupa pouco terreo e da moita utilidade, e coma a quen árbore
se arrima boa sombra o acubilla, sementasen plantas perennes con
tallos xa leñosos, arbustos decorativos e euforbiáceas
con tallos dereitos, moi frondosas de follas opulentas, elípticas,
duras e lustrosas.
Os declives da canle, nunha superficie de moitas hectáreas
sementáranse con herbas frescas, crasuláceas, herbáceas
xugosas, perfoliadas e partidas en lóbulos dentados; sementes
coroadas de vilanos brancos, longos e espesos que semellan cabelos
canos; as artéticas, as ballesteiras, as de bálsamo
e até as do embigo de Venus.
-
- x x x - -
"Polos 500 quilómetros nas 24 horas do día"
é o lema dunha competencia de velocidade entre os trens que
fan o percorrido no anel Viaznikai-Petuschkal. Os comboios os conducen
os maquinistas do depósito Vladimir, promotor deste trémul
culminante para rizar o rizo ferrocarrileiro sen trocar de locomotora.
O percorrido meio diario é de cincocentos quilómetros
diarios. Durante o primeiro mes, a máquina do autor da iniciativa,
Sergei Fedotov, percorreu once mil quilómetros en lugar de
sete mil catrocentos corenta que estabelece a normal. O 10 de abril,
por exemplo, o seu percorrido diario foi de seiscentos vinte quilómetros
e o normal eran douscentos noventa e cinco. Mais aos poucos días,
o vello condutor Georgi Kondratiev, sobrepasou a Fedotov. As locomotoras,
as pitadas e as sereas seguiron perseguindo á rosa dos ventos,
concertándose nun conxunto vivaz de rapidez, e Fedotov volveu
polos seus foros de home que batera a mellor marca do mundo. Pisábanlle
os talóns Ramienski e o seu axudante Antonov que con dous
trens completamente carregados de mercáncia, para as estacións
de Vlaznikal e Petuschkal, fixeran un camiño de setecentos
sesenta quilómetros.
A competencia esperta os máis apaixonados comentários.
Os audaces e seguros maquinistas, ennegrecidos polas viaxes ao cruzar
os seus trens na proeza o fan cantando pezas conmovedoras de O túnel.
O medo dos trens aos bosques ou a Petición de auxilio despois
do descarrilamento.
-
- x x x - -
Resulta que na URSS hai un ardor no sangue dos koljosiáns,
un formigueo de vontade, de impaciencia e de ballestada de trienal.
O 19 de abril, o governo publicou un decreto sobre o plan trienal
de cría de gando para 1949-1951. Hai uns días, na
Sociedade Agrícola, reuníronse en sesión varios
científicos e especialistas cos labregos ou koljosiáns.
No prazo de tres anos deberá medrar a producción gandeira
ao duplo en relación a 1948. Cada un dos asistentes apresentou
un informe. Eles os dados máis curiosos: os científicos
obtiveron dez novas razas de alta calidade de ovellas e gando lanar
de patas finas, que en grande manadas serán adaptadas ás
condicións climatolóxicas de cada localidade. Os koljosiáns
de Kiev comprometéranse a acrecentar as cabezas de gando
vacún nun cincuenta por cento, conseguir de cada cocha dezaseis
leitóns e criar no decorrer do ano sesenta mil aves de curral.
No distrito Kievo-Sviotoshinki cébase un número enorme
de cuxas e seiscentos cochos. Asi son as demais novas do imenso
país.
-
- x x x - -
O Comité Central dos sindicatos, dirixiuse aos comités
de fábricas, sociedades esportivas sindicais locais, dos
territorios das rexións e das repúblicas para que
organicen nos clubes e Casas de Cultura, o descanso e distracción
dos nenos que fican nas cidades durante o verán. Indícaselles
a necesidade de oferecerlles sesións cinematográficas
especiais, excursións, paseos polos bosques, recollida de
plantas medicinais, crear círculos de pequenos "michurinstas"
naturalistas, pescadores, modelistas de avións: organizar
festexos esportivos, campionatos nos estadios, concursos de atletismo,
etc.. Os nenos deberán visitar constantemente os museus.
O Comité Central dos Sindicatos, dirixiuse para que se destinen
seccións independentes a fin de que poden coñecer
a literatura infantil, clásica e moderna, darlles conferéncias
e preparar entrevistas dos nenos cos escritores.
Xurxo Martínez Crespo